Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Θέλω εσένα γιορτή χαράς μες την ζωή μου, ν’ ανιχνεύεις τον κόσμο μου, να λαχταρώ την ζωή και να μην φοβάμαι. Δεν θέλω να είμαι μόνος μου. Θέλω στο τραπέζι να βλέπω δύο πιάτα και να μην χορταίνω να σε βλέπω απέναντι μου, να τρως και να σε κοιτώ μέσα στα μάτια, να σταματάς και να απορείς σκουπίζοντας τα χείλη σου και να μου χαμογελάς.
Θέλω όταν θα ψήνομαι στον πυρετό να είσαι δίπλα μου κι ας έχω 37.1. Νιώθω τόσο άρρωστος όταν μου λείπεις, να βήχω και να σου λέω θέλω να γίνω καλά γρήγορα να φάμε παγωτό.
Θέλω όταν περπατώ στον δρόμο να είσαι δίπλα μου και να μου κρατάς το χέρι. Δεν με νοιάζει που παραπονιέσαι ότι περπατάω γρήγορα και σε τραβολογάω, εμένα μου αρέσει γιατί είσαι πλάι μου.
Όταν πάμε βόλτες με τα ποδήλατα δεν θέλω να τρέχεις γιατί μένω πάντα πίσω και όλο εμένα κυνηγάνε τα σκυλιά κι εσύ μπροστά κλαις από τα γέλια που μιλάω στα σκυλιά. Μου αρέσει όταν χαμογελάς.
Θέλω όταν κουράζεσαι να κοιμάσαι, μα δεν περνάνε οι ώρες όταν είμαι μόνος μου κι εγώ να σου φτιάχνω καφέδες ώσπου κρυώνουν και σου φτιάχνω άλλον και στο τέλος να σου φέρνω τον καφέ στο κρεβάτι, γκρινιάζοντας ότι βαρέθηκα μόνος μου τόση ώρα. Να φτιάχνουμε γλυκά και φαγητά ξέροντας ότι έχουμε παχύνει, αλλά να μην μας νοιάζει γιατί είμαστε μαζί. Να λέμε ξεκινάμε δίαιτα στο αύριο που δεν θα έρθει ποτέ.
Τα καλοκαίρια μας να είναι ηλιόλουστα, σαν σ’ αγαπώ στα μάτια σου κι ας μας παίρνει ο ύπνος στον καυτό ήλιο, φτάνει το βράδυ που θα τρώω γιαουρτάκι από την πλατούλα σου. Και πάντα θα έχουμε ξεχάσει κάτι. Μου αρέσει πολύ αυτό το τα έχουμε πάρει όλα και στην τελική δεν έχουμε πάρει τίποτα.
Θέλω τους χειμώνες σου αγκαλιά να τους ζεσταίνω, γιατί μακριά μου τα χεράκια σου και τα ποδαράκια σου είναι κρύα και μου φτερνίζεσαι κάθε πέντε δευτερόλεπτα και βγάζεις μυξούλες που δεν είμαι εκεί να στις σκουπίσω, δεν είμαι εκεί να σου φτιάξω τσαγάκι κι εσύ να ξινίζεις τα μούτρα επειδή ήθελες σοκολάτα.
Θέλω τα βράδια να βλέπουμε ταινίες τρόμου μαζί κουκουλωμένοι στον καναπέ με την κουβέρτα και να μένουμε με την απορία στην τρομακτική σκηνή τι έγινε, ενώ βάλαμε και οι δύο τα μαξιλάρια στο πρόσωπο. Να βλέπουμε κωμωδίες κι εγώ να γελάω με το γέλιο σου κι όχι με την ταινία κι εσύ να μουλαρώνεις.
Όταν το βράδυ θα ‘ρχεται θα σε αποκοιμίζω στην αγκαλιά μου χαιδεύοντας τα φρυδάκια σου, λέγοντας τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης με πρωταγωνιστές εμάς του δυο.
Θέλω να σε αγαπώ όσο πιο πολύ γίνεται, αλλά δεν ξέρω πόσο είναι το πολύ και φοβάμαι μην σε κουράσω, με μόνη έννοια μου κι απ’ τη ζωή σε χάσω.