Γράφει η Χριστίνα Αυγερινίδου
Κάθε φορά που περνάω κάτω από το σπίτι της γιαγιάς, η μνήμη με ταξιδεύει στις αγκαλιές της, τις περιποιήσεις και τις ζαχαρωτές δημιουργίες της.
Πιάνω τον εαυτό μου να μυρίζει το κερασάκι μέσα από την αχνιστή κατσαρόλα, ένα γλυκό – σταθμός που ανέδυε την μυρωδιά του σε όλο το σπίτι και σε λίγο μόνο γινόταν ανάρπαστο.
Δεν θα ξεχάσω τις κλεφτές μου επιδρομές στην κουζίνα με μια ξύλινη κουτάλα προκειμένου να το απολαύσω όσο ακόμη ήταν ζεστό!
Μυρωδιές και γεύσεις γιαγιάς που σημάδεψαν την παιδικότητά μου την ανέμελη και σφράγισαν ανεξίτηλα τις σελίδες της ζωής μου.
Ένα κρυστάλινο πιατάκι σε σχήμα μαργαρίτας στο οποίο σερβιριζόταν το διάσημο γλυκό πήγαινε και ερχόταν σε κάθε επίσκεψη αλλά και σε κάθε ασήμαντη στιγμή. Ήταν μάλιστα τόσο “ιερή” εκείνη η γεύση που η ελάχιστη σταγόνα νερού θα αποτελούσε βεβήλωση που ξεπλένει το στόμα.
Και πίσω από αυτή τη γευστική ανάμνηση, ζωντανεύω για λίγο τη γιαγιά μου, που ήταν για μένα μητέρα, πρώτη, δεύτερη , τελευταία.
Που με κανάκευε με το δικό της μοναδικό τρόπο, τον μετρημένο και ουσιαστικό.
Που μου έμαθε τη ζωή μέσα από τα παραμύθια και τα βιώματά της.
Πέρα από κάθε βαρετή ρητορική περί ηθικής. Έξω από καθε μακρόσυρτο κήρυγμα περί σωστού και λάθους.
Μου λείπεις γιαγιά. Παρ ολο που είσαι αστεράκι στον ουρανό, ποτέ δε λιγόστεψε το χέρι σου πάνω μου γιαγιά μου.
Καληνύχτα γιαγιά μου. Μη σταματήσεις ποτέ να με σταυρώνεις και να με συγχωρείς.
Κι εγώ έχω κιόλας μπερδέψει τα δάκρυά μου με το γλυκό του κουταλιού.