Γράφει η Γιάννα Ντρε
Σου πρόσφερα, ότι είχα και δεν είχα.
Πάντα ήμουν εκεί για σένα, σε ότι κι αν χρειαζόσουν, έστω και νοερά.
Ένιωθα γεμάτη όταν σου έδινα ότι μπορούσα. Κάθε φορά, σου έδειχνα την αγάπη μου, με όλο μου το “είναι”.
Σε έκανα να περνάς όμορφα, κάθε φορά που είχες ανάγκη στήριξης, μια συβουλή.. ήξερες πως θα είμαι εκεί.
Άγρυπνος φύλακας – άγγελος.
Ποτέ όμως δεν το έκανα περιμένοντας κάτι από εσένα..
Η αγάπη μου βλέπεις, ήταν ανιδιοτελής.
Η αγάπη, πρέπει να είναι ανιδιοτελής.
Ό,τι νιώθεις, το δείχνεις χωρίς να πρέπει υποχρεωτικά και ο άλλος να στο επιστρέψει.
Ξέρω, δεν είναι ωραίο να είσαι εσύ πάντα εκείνος που μοιράζεται. Δεν είναι ωραίο να προσφέρει μόνο ο ένας.
Όμως μην πιέζεις όλα εκείνα που θες να κάνεις, επειδή δεν βρίσκεις το αντίστοιχο αντάλλαγμα από την άλλη πλευρά.
Με πονάει ακόμα κι αναρωτιέμαι στ’ αλήθεια, ύστερα από όλα αυτά, εγώ είμαι κάτι για εσένα;
Όχι δεν σου ζητώ υπερβολές ούτε και όλα όσα κάνω για εσένα.
Όμως, δεν αξίζω κάτι κι εγώ;
Δεν νιώθεις τίποτα για εμένα, για να μου το δείξεις έστω και λίγο;
Δεν θα μετανιώσω για τίποτα.. θέλω και τα κάνω!
Είσαι κομμάτι του εαυτού μου, κι όταν είσαι εσύ καλά, εγώ γίνομαι καλύτερα.
Όμως αν κάτι είμαι κι εγώ για εσένα, μην συμβιβάζεσαι στην ιδέα του να δέχεσαι μόνο αλλά να σκέφτεσαι πως κι ο άλλος, έχει ανάγκη ακόμα κι εκείνα τα δυο λόγια που κρατάς κρυμμένα για το τι νιώθεις..