Εμείς, θα υπάρχουμε και μαζί και χώρια.

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

“Πέρασαν τόσοι μήνες κι εσύ ακόμα πιστεύεις πως θα γυρίσει; Τελείωσε, πάρ’το απόφαση!”.
Κάπως έτσι μοιάζουν οι συμβουλές όσων με νοιάζονται, αλλά ποτέ δε με είδαν να χαμογελάω, όπως χαμογελούσα σε σένα.
Πότε με οίκτο και πότε με αγανάκτηση, μου λένε να σε ξεχάσω. Να πάψω να ελπίζω. Κι εγώ κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι μου,σαν να παραδέχομαι πως έχουν δίκιο. Κι έχουν δίκιο, αφού ποτέ δεν είχαν, αυτό που είχαμε εμείς. Αφού ποτέ δεν κοίταξαν κάποιον στα μάτια όπως κοιταζόμασταν εμείς.
Τι να τους πω, πώς να τους εξηγήσω τι ήσουν εσύ για μένα; Αφήνω σ’ αυτούς το δίκιο και κρατάω για μένα την πίστη στην αλήθεια των στιγμών μας.
Γιατί εγώ, έχω δει πώς χαμογελάς μετά από κάθε μας φιλί.
Γιατί έχω δει τα μάτια σου να λάμπουν όταν με κοιτάνε.
Γιατί εγώ, σ’ έχω ακούσει με φωνή που τρέμει να λες πως μ’ αγαπάς.
Γιατί εμείς υπήρξαμε μαζί,έτσι όπως λίγοι θα άντεχαν. Υπήρξαμε! Δεν το ονειρεύτηκα. Έστω για λίγο,όμως υπήρξαμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Κι υπάρχουμε ακόμα…
Όχι τόσο κοντά, όμως είσαι κι εσύ στην Αθήνα και κάθε μέρα βλέπουμε τον ίδιο ουρανό. Και κάθε βράδυ ακούς την καληνύχτα που σου ψιθυρίζω. Κι απόψε, με νιώθεις, όπως με ένιωθες και τότε. Υπήρξαμε! Κι αυτή μου την αλήθεια, δε μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει. Ούτε καν η απουσία σου.
Γιατί, το δικό μας “για πάντα”, μπορεί να διέφερε από αυτό των υπολοίπων, αλλά ήταν αληθινό γιατί ήταν δικό μας. Κι ας έχω πάνω από μισό χρόνο να δω τα μάτια σου, κι ας μη με ρώτησες ούτε σήμερα τι έφαγα, κι ας μην ξέρω ποιο πουκάμισο θα φοράς αύριο.
Μου φτάνει που ξέρω πως κάπου εκεί έξω οδηγείς τη μηχανή σου φορώντας το μαύρο κράνος με τις δύο λευκές ρίγες. Μου φτάνει που ξέρω πως εσύ είσαι ο έρωτάς μου. Όσοι μήνες κι αν περάσουν, όσες απουσίες σου κι αν γεμίσουν τη ζωή μου… Όση σιωπή κι αν ηχεί στα αυτιά μου.
Εμείς θα υπάρχουμε, τόσο μαζί και τόσο χώρια. Εμείς ποτέ δεν είπαμε αντίο. Ούτε καν τότε,την τελευταία φορά που βρεθήκαμε και είχες πάρει την απόφαση να φύγεις και να μη με ξαναδείς. Ποτέ δεν είπαμε αντίο, γιατί ποτέ δε θα μπορούσαμε να το εννοήσουμε. Γιατί για μας δεν υπάρχει αντίο.
Υπάρχει μόνο “θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου”. Θυμάσαι; Θυμάσαι…Το νιώθω.