Εκείνα τα μαζί που δεν άντεξαν

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη

Για όλα εκείνα τα φιλιά που δεν δόθηκαν.
Για όλα εκείνα τα σ’ αγαπώ που δεν ακούστηκαν.
Για όλες εκείνες τις αγκαλιές, που δεν κούμπωσαν.
Για όλες εκείνες τις ματιές, που δεν διασταυρώθηκαν.
Για όλα εκείνα τα χάδια που ταξιδέψαν χωρίς προορισμό.
Για όλα εκείνα τα ΘΑ, που δεν βρήκαν χώμα να ριζώσουν.
Για όλες τις μουσικές και τους στίχους που δεν ακούστηκαν.
Για όλον τον έρωτα που δεν πήρε πότε μορφή.
Για όλα τα δάκρυα που χάραξαν αυλάκια.
Για όλα τα ΠΡΕΠΕΙ, που ύψωσαν τείχη..
Για όλα τα ΜΗ, που δεν μπόρεσαν να τα γκρεμίσουν.
Για όλες τις αποστάσεις, που δεν βρέθηκαν γέφυρες να τις ενώσουν.
Για όλες τις νύχτες που δυστυχώς ξημέρωναν.
Για όλα εκείνα τα μαζί, που δεν άντεξαν και μείναν ορφανά.
Για εκείνα τα μάτια που μέσα τους φυλάκιζαν φως.

Θα υπάρχει πάντα ένας ψεύτης, ερωτευμένος, ποιητής να τριγυρνάει επαίτης στα σοκάκια, να φωνάζει Σ’ Αγαπώ!!
Αλήτης της σκέψης, κλέφτης της στιγμής, περιπλανόμενος νους, αχόρταγα ρομαντικός.
Ίσως καιροσκόπος ,εκμεταλλευτής.
Και εμείς να κάνουμε πως δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν καταλαβαίνουμε ως συνήθως!
Μουγγοί θεατές σε πολύβουη σκηνή.
Υπέροχη η τέχνη της προσποίησης.