Γράφει η Μαριάλτα Φέλλου
Παιχνίδια. Μία λέξη που ισοδυναμεί με χιλιάδες συναισθήματα και αναμνήσεις από τη παιδική μας ηλικία. Σε κάποιους ανθρώπους αρέσουν τα παιχνίδια και σε άλλους όχι, όλοι όμως από μικροί έχουμε μάθει πως υπάρχουν κανόνες και πρέπει να σεβόμαστε τον συμπαίκτη μας. Αποφασίζουμε να παίξουμε, από δική μας επιλογή και είμαστε συνειδητοποιημένοι, πως θα υπάρξει νικητής και χαμένος, αλλά σημασία έχει η εμπειρία και η διασκέδαση. Αυτό δεν είναι και το νόημα του παιχνιδιού; Ή μήπως δεν ισχύει αυτό για όλους; Πότε όμως αρχίζουμε να παίζουμε και ποιος επιλέγει τη χρονική στιγμή, που θα γίνει η έναρξη του παιχνιδιού;
Στο δικό μας παιχνίδι υπήρχαν διάφορα σκηνικά, αλήθειες μέσα στο ψέμα και ψέματα μέσα στην αλήθεια, παθιασμένα ναι και μετά από λίγο απρόσωπα όχι. Με μπέρδευες, από τη μία μου έδινες δύναμη να πατήσω στα πόδια μου και να αντιμετωπίσω με το καλύτερο τρόπο ακόμη και τις χειρότερες καταστάσεις και από την άλλη ένιωθα να πνίγομαι, γιατί ζήλευες ακόμη και τον αέρα που ανέπνεα.
Εγώ όμως το δεχόμουν, δεν με ένοιαζε να κλέβεις ακόμη και τον αέρα μου, γιατί όταν θέλεις κάποιον, θυσιάζεις ακόμη και αυτά που είναι βασικά για τη ζωή και την επιβίωση σου. Ήξερα πως το παιχνίδι μας δεν ήταν σωστό, πως ήταν αρρωστημμένο, αλλά εγώ συνέχιζα να είμαι το πιόνι σου.
Πολλές φορές μου έδινες την αίσθηση πως δεν ήξερες τι πραγματικά ήθελες από εμένα αλλά και από την ίδια τη ζωή. Τα ψέματα σου αυξάνονταν και τα μηνύματα σου δεν είχαν λογική, ήταν θολά. Με έβαζες σε σκέψεις και αναρωτιόμουν γιατί το κάνεις αυτό; Θα ήταν προτιμότερο, ξέρεις, να μην έστελνες τίποτα και να μην με έβαζες σε αυτό το τρυπάκι, να βασανίζομαι για το τι σκέφτεσαι και τι εννοείς με κάθε μπερδεμένη σου φράση. Το παιχνίδι μας είχε τελειώσει από καιρό, το ξέρουμε και οι δύο, απλά σου έδινα κάποιες ευκαιρίες με την ελπίδα ότι θα αποφάσιζες τι ήθελες πραγματικά από εμένα και εσύ δεν εκμεταλλεύτηκες καμία.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη σχέση μας ως ένα μεγάλο ερωτηματικό, που εσύ δίστασες να απαντήσεις, πήγες πάσο ακόμη και σε αυτό. Στους δικούς μου κανόνες υπάρχει αυτός που λέει πως όταν νιώθεις και θέλεις έναν άνθρωπο, του το δείχνεις με κάθε ευκαιρία και κάθε μέρα προσπαθείς να του δίνεις σημάδια που να του το επιβεβαιώνουν. Όταν μάλιστα σου δώσει το πράσινο φως, τότε του το δείχνεις ακόμη περισσότερο και δεν σταματάς να τον διεκδικείς.
Αυτό είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα σε μία σχέση, να διεκδικείς και να διεκδικείσαι, γιατί τίποτα και κυρίως κανένας δεν είναι δεδομένος στη ζωή μας. Να μην σταματάς καμία μέρα να το υπενθυμίζεις με απλές πράξεις στον άνθρωπο σου, χωρίς να φοβάσαι να πεις την αλήθεια και να εκτεθείς.
Αλλά να θυμάσαι, πως αν θέλεις να παίξεις το δικό σου παιχνίδι, διάλεξε κάποιον στα μέτρα σου και όχι κάποιον που θα τον πληγώσεις. Όπως δεν θέλεις να παίζουν με τα αισθήματά σου
και την ηρεμία σου, μην βάζεις άλλους ανθρώπους που δεν το αξίζουν να γίνονται πιόνια στα καλοστημένα παιχνίδια σου. Το δικό μας παιχνίδι έχει τελειώσει, αλλά να θυμάσαι πως αν θελήσω να σε κάνω πιόνι στο δικό μου παιχνίδι, θα το κάνω και θα κερδίσω τη παρτίδα πάλι εγώ.