Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη.
Όχι, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι φίλε μου!
Απλά προσαρμόζονται στις καταστάσεις και κάνουν υπομονή να αλλάξει πάλι το σκηνικό κατά όπως τους βολεύει.
Ο ψεύτης θα παραμείνει ψεύτης. Ο εκμεταλλευτής το ίδιο.
Υπάρχουν εκείνοι που όταν τους στριμώχνει η ζωή, μαζεύονται στο καβούκι τους μέχρι να περάσει η μπόρα και με την πρώτη ευκαιρία αναλαμβάνουν πάλι δράση!
“Θάβουν” τον χαρακτήρα τους για λίγο και εσύ νομίζεις πως με τον χρόνο, με υπομονή κι αγάπη έγιναν άλλοι άνθρωποι, οι τέλειοι άνθρωποι! Όχι! Είναι εκείνοι που μπορεί να φάνε πολλά χαστούκια από τη ζωή, να νιώσουν τον πόνο στο πετσί τους αλλά δύσκολα θα γίνουν κάποιοι άλλοι! Δε βάζουν μυαλό!
Ίσως να θέλουν να πείσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό πως άλλαξαν μα στο πέρασμα του χρόνου θα του δώσουν πάλι ό,τι ζητήσει χωρίς τύψεις! Ξεχνούν εύκολα σου λέω.
Μπορεί να στριμώχνονται όταν δουν τα δύσκολα και να υπόσχονται σε Θεούς και Δαίμονες ότι θα αλλάξουν, μα δεν μπορούν. “Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν και μετά προς τη δόξα πάλι τραβούν!”
Η γενίκευση, θα μου πεις, δεν είναι σωστή!
Κι εγώ θα σου απαντήσω ότι ακόμα κι αν αφήσω ένα παραθυράκι γι’αυτούς που ο πόνος θα τους μεταλλάξει σε κάτι καλύτερο, το τίμημα για τους προσμένοντες θα είναι βαρύ και ίσως να μην το μάθουν και ποτέ!