Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Σήμερα γιορτάζει και φορά τα γιορτινά του ετούτο το νησί.
Ετούτο το νησί που ο Άγιος του, δεν χρειάζεται επεξήγηση. Μόνο τους τουρίστες θα ακούσεις να λένε “Άγιος Σπυρίδωνας”.
Οι ντόπιοι, μιλούν για τον Άγιο κι είναι δικός τους. Κτήμα τους και κεκτημένο τους.
Τσακώνονται μαζί του, είναι το σημείο αναφοράς τους και ο απέραντος σεβασμός τους.
Ο πιο ανθρώπινος άγιος που υπήρξε ποτέ. Ότι και να γίνει.. μια ματιά στον ουράνο κι ένα “έκαμε ο άγιος” θα ακούσεις.
Σήμερα που λες, η Κέρκυρα θα φορέσει τα γιορτινά της κι οι Φιλαρμονικές θα γεμίσουν τα καντούνια με μουσικές.
Οι πανέμορφες μαζορέτες θα δώσουν χρώμα και ομορφιά και από τα παράθυρα θα μυρίζουν λουκουμάδες.
Σήμερα γιορτάζει το νησί μου.. και εκατοντάδες άνθρωποι θα περάσουν την πόρτα του επιβλητικού ναού.
Εκεί που νιώθεις να γυρνάς δεκάδες χρόνια πίσω, και να βλέπεις σε μια γωνιά να στέκουν οι παππούδες κι οι γιαγιάδες σου.
Είναι παράξενο νησί σου λέω η Κέρκυρα.
Μοιάζει σαν να δέθηκαν μαζί, πολλοί πολιτισμοί, και να σμιλεύτηκε ο χρόνος με τον πολιτισμό κι η ομορφιά με τα σημάδια από πολέμους.
Μυρωδιές και ήχοι, ελιά και κυπαρίσσι, θάλασσα και βουνό, κοσμοπολίτικα τοπία και ξεχασμένοι παράδεισοι..
Με ρώτησε πρόσφατα ένας φίλος, “έχει κάστρο η Κέρκυρα;”
Και γέλασα..
Τι να σου πω μωρέ για το Φρούριο αν δεν το έχεις περπατήσει. Αν δεν έχεις πηδήξει τα κάγκελα για να βρεθείς εκεί από πίσω και να νιώσεις πως σου ανήκει όλη η ομορφιά της γης.
Να χάνεσαι στα καντούνια κι όπου και να γυρνάς να υπάρχει μια καλημέρα κι ένα χαμόγελο.
Να συναντάς τους “τρελούς” και να πιάνεις συζήτηση μαζί τους. Εκείνοι που δεν ξέρουν, δεν θα καταλάβουν, κι εκείνοι που ξέρουν, δεν θα ξεχάσουν..
Γιορτάζει σήμερα το νησί μου που λες.. και φορά τα γιορτινά του.
Όχι για να γινει πιο όμορφο. Αλοίμονο.. δεν μπορεί να γίνει πιο όμορφο.
Γιορτάζει για να τιμήσει. Γιορτάζει για να αποδώσει σεβασμό. Γιορτάζει γιατί ξέρει στα δύσκολα να ζητά βοήθεια από αυτό που ο καθένας πιστεύει πιο βαθιά μέσα στην ψυχή του.
Γιορτάζει γιατί τέτοιες Φιλαρμονικές δεν μπορείς να βρεις αλλού..
Κι όχι πολύ μακριά από τώρα.. ένα ξημέρωμα.. θα ξαναφτάσω κι εγώ στο νησί μου.
Και θα ξαναπερπατήσω στα καντούνια μου.
Θα σταθώ στο Πεντοφάναρο και θα περιμένω τους φίλους από τα παλιά, για να καταλήξουμε στου Ζήσιμου για ούζα μέχρι… όποτε.
Και να τα πούμε όλα.. εκείνα που ξέρουμε και δεν είπαμε, εκείνα που είπαμε κι ας τα ξέραμε.
Κι έτσι για λίγο, θα χαθώ σε χρόνια παιδικά κι ανέμελα.. από εκείνα που κράταγα σφιχτά το χέρι του πατέρα μου να μην χαθούμε μέσα στον κόσμο.
Ήρθε η ώρα σου λέω.. έκαμε ο άγιος κι ήρθε η ώρα..
Κι αν θες και εσύ να πάρεις μια γεύση από το νησί, κράτα τη συνταγή για τους δικούς μας λουκουμάδες! Είναι τόσο απλή και τόσο μαγική, όσο και το νησί ετούτο..
1 ουγγιά (27γρ.) μαγιά, 1 καρτούτσο (2 ποτήρια) νερό, 4 κουταλιές ράζες (κοφτές) ζάχαρη, 4 κουταλιές ράζες βούτυρο, κοπανισμένη ζάχαρη με κανέλλα σε καλτσέτα (αυτοσχέδιο λεπτό φίλτρο) ή αραιωμένο με νερό μέλι και το ανάλογο λάδι για το τηγάνισμα.
Και του χρόνου..