Γράφει η Nubes
Αγάπη και Ερωτας.
Τα έχω ζήσει και τα δύο, σας έχω νιώσει και τους δύο, σας έχω πληγώσει και τους δύο.
Εσύ έρωτα δεν με εμπιστεύεσαι μου είπες κι εσύ αγάπη θα ζεις πάντα με την ανασφάλεια λες. Κι εγώ έχω παράπονο! Έχω άραγε;
Τι απαιτήσεις να έχω από εσάς αφού ούτε εγώ δεν με εμπιστεύομαι! Εσύ αγάπη με έλεγες αέρα, το θυμάσαι; Σε μισούσα τόσο, γιατί ήσουν αέρας κι εγώ ψηλό βουνό και έτυχε εσένα ν’ αγαπήσω μα πες μου πώς να τρέξω να σε βρω.
Αυτό μου είχες πρωτοαφιερωσει. Άρα κατά βάθος ήξερες τι ήμουνα! Γιατί έπεσες από τα σύννεφα; Κι εσύ έρωτα; Ναι εσύ! Με έλεγες σύννεφο…
Ε κι εγώ σαν το σύννεφο φεύγω πετάω έχω φίλο τον Ήλιο Θεό, με του αγέρα το νέκταρ μεθάω, αγκαλιάζω και γη κι ουρανό.
Αλήθεια σας λέω, δεν ήθελα να προκαλέσω πόνο, δεν ήθελα να βλέπω δάκρυα, τα μισώ τα μάτια τα κλαμενα! Εξάλλου οι άντρες δεν κλαίνε, δεν πρέπει να κλαίνε γιατί από πού θα πιαστώ εγώ στις δύσκολες στιγμές μου.
Όχι πως εγώ κλαίω, ποτέ δεν κλαίω! Ποτέ τουλάχιστον δεν θα με δεις να κλαίω.
Ίσως έκλαψα τόσο πολύ, παλιά, πολύ παλιά όμως που δεν θυμάμαι κι έχω στερέψει πια από δάκρυα.
Γι’αυτό και δεν τα μπορώ τα μάτια τα κλαμενα! Ίσως πάλι επειδή γεννήθηκα σύννεφο! Αφού εσύ το αποφασισες μαμά, τί όχι;
Αφού κι εσύ έτσι με λες! Και τους επιβεβαιωνεις με αυτά που λένε! Ε, σαν σύννεφο κι εγώ τη δουλειά μου κάνω! Σκορπαω ψιχάλες, βροχή, καταιγίδες…
Μα στα μάτια και στην καρδιά του έρωτα και της αγάπης έγιναν δάκρυα!
Και ξέρεις τι γίνεται όταν βρέχει; Λένε πως όταν βρέχει ανεβαίνει η θερμοκρασία και δεν κάνει τόσο κρύο…
Κι αυτά τα δάκρυα ζέσταναν την παγωμένη μου καρδιά. Γι’ αυτό τα φοβάμαι τα μάτια τα κλαμενα, γιατί μου σπάνε τις άμυνες! Μα εγώ δεν κλαίω.
Τ’ ακους εαυτε μου, δεν κλαις εσύ! Εσύ απλά κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι!
Και θέλεις έρωτα και χρειάζεσαι αγάπη! Μα σε φοβούνται και κάνουν πίσω και τα δύο…
Κι ο Ερωτας φοβάται την αγάπη που χρειάζεσαι και η αγάπη τον έρωτα που καραδοκεί.
Και χάσαμε κι οι τρεις μας! Μα δεν γίνεται ο Ερωτας και η Αγάπη να γίνουν ένα; Να μην είναι σε πόλεμο;
Γιατί να πρέπει να διαλέξω; Γιατί να με αμφισβητουν τα δύο πιο δυνατά συναισθήματα στον κόσμο;
Γιατί να μην με εμπιστευονται και να αντιμάχονται το ένα με το άλλο; Αν δεν ερωτευτείς πώς θα αγαπήσεις; Κι αν δεν αγαπάς πώς θα ‘σαι ερωτευμένος;
Ίσως αν δεν μπορώ να έχω και τα δυο, να μην πρέπει να’ χω κανένα…
Να ζήσω σαν αερικό.