Γράφει η Δωροθέα Σαμαρά
Μιαν ευχή είχα για σένα φυλαγμένη. Μιαν ευχή, που έψαχνε καιρό λόγο να σου φανερωθεί. Μιαν ευχή πάνω στα μέτρα σου φτιαγμένη κι όμως… Δεν μπόρεσα να σού την ντύσω μήτε να στη στολίσω με όσα λαχταρούσες . Την έβαλα μονάχα σε ένα μικρό, βελούδινο κουτάκι και την τύλιξα με μαύρες, μεταξωτές κορδέλες, που είχαν το άρωμά μου. Και το φύλαξα μέσα στο τσεπάκι, κοντά στο μέρος της καρδιάς.
Σε γύρευα καιρό κι ακόμη σε γυρεύω. Σκάβω στη σκέψη μου, σκαλίζω όνειρα, μήπως και μέσα τους σε βρω κρυμμένο. Γιατί είσαι κάπου εκεί και το ξέρω! Καθισμένος σε ένα παγκάκι παρέα με τη νοσταλγία, αγναντεύεις τη θάλασσα των αναμνήσεων, ελπίζοντας μέσα της να ταξιδέψεις ξανά.
Πόσο σού έλειψαν τούτα τα ταξίδια σου μέσα στη δική μου θάλασσα, καλέ μου; Εγώ τα νοσταλγώ ακόμη κι ακόμη καρτερώ έναν δικό σου γυρισμό. Μα, όσο κι αν αγναντεύω πέρα στο ακρογιάλι, προσδοκώντας να δω ξανά τα ανοιχτά πανιά σου να πλησιάζουν τη στεριά μου, μόνο ένα απέραντο γαλάζιο απέμεινε να κοιτώ. Άλλοτε ήρεμο, όπως το χρώμα των ματιών σου όταν γελούσες κι άλλοτε φουρτουνιασμένο,σαν τις στιγμές που τα παράπονά σου αγρίευαν τα κύματα. Παράπονα για τις στεριές που δεν καταφέραμε πότε μας να ενώσουμε, μιας και τα γεφύρια μας γκρεμίζονταν τα βράδια.
Κι αν τώρα πια στεκόμαστε σε όχθες αντικρυνές, ελπίζοντας στα τυφλά πως στεκόμαστε ο ένας απέναντι απ’τον άλλον, να ξέρεις εγώ βρίσκομαι ακόμη εδώ. Εδώ μπροστά στα κύματα, στα χέρια μου να κρατώ σφιχτά μιαν ευχή με αγάπη τυλιγμένη. Μιαν ευχή μοναχά για σένα.