Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης
Ξημερώνει….
Το μόνο που έμεινε δυνατό και σταθερό μέσα μου είναι η αγάπη μου για σένα και το όνειρο της αναμονής που ξεθωριάζει!
Ξέρεις, όσο κι αν διατηρούσα μια ελπίδα γυρισμού, καταβαθος ήξερα πως ανάμνηση θα έμενες, αγκάθι στην καρδιά και το μυαλό μου. Οι αναμνήσεις, φαντάσματα να στοιχειώνουν την ψυχή μου κι ένας αλήτης εγωισμός για να αντιμετωπίσω την κάθε μέρα και να διαβω το Γολγοθά μου.
Βαρύς ο σταυρός που κουβαλάω και το μυαλό με την καρδιά σε μάχη άνιση και αιώνια. Προσπάθησα, να φτιάξω ασπίδες έτσι ώστε να μειωθεί το βάρος. Πάει καιρός μα ακόμα ίδιο μοιάζει.
Ο δρόμος ατελείωτος και δύσκολος στο μονοπάτι που επέλεξα!
Όχι της μοναξίας άσχημη αυτη η λέξη φέρνει στο νού κακές αναμνήσεις και δημιουργεί στεναχώρια, αλλά της μοναχικότητας!
Μέσα όμως απ’ολα αυτά μπορώ να σου πώ με απόλυτη ειλικρίνια και σεβασμό για τον εαυτό μου πως καταδίκασα τον εαυτό μου να πονάει έτσι ώστε να θυμάται πόσο σημαντική ήταν η χαρά που είχα!