Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Κανείς τους δε με ρώτησε!
Κανείς τους δε με ρώτησε τι πραγματικά αισθάνομαι, ποια είναι τα όνειρά μου και τι πραγματικά θέλω.
Αν μπορώ και αν αντέχω να παίζω τους ρόλους που μου φοράνε!
Του παιδιού, της μαθήτριας, της αδερφής, της φοιτήτριας, της φίλης, της ερωμένης, της συντρόφου, της μητέρας.
Όλοι οι ρόλοι έχουν τις απαιτήσεις τους και τα λόγια που πρέπει να μάθω πολλά. Ώσπου να μάθω τον ένα ρόλο, ξεχνάω τον άλλο και μέσα σε αυτό το ατελείωτο κουβάρι ψάχνω να με βρω.
Κρύβομαι!
Πού είμαι; Ποια είναι η θέση μου; Όλοι έχουν απαιτήσεις που αν δεν τις ικανοποιήσω, αυτόματα υποβιβάζομαι.
Δε θέλω, βαρέθηκα. Με κούρασαν όλα αυτά. Η ζωή είναι δική μου και θα τη ζήσω ακριβώς όπως θέλω εγώ.
Εγώ θα επιλέγω τους ρόλους που θέλω και όταν δε θέλω δε θα υποδύομαι κανέναν. Γεννήθηκα ελεύθερη και θα πεθάνω ελεύθερη. Δικό μου είναι το ταξίδι, δικός μου και ο προορισμός. Θα έχω συνοδοιπόρους ανθρώπους που εγώ θα επιλέξω. Κανείς δε θα στέκεται δίπλα μου από υποχρέωση ή από φόβο. Αντίο, λοιπόν, παλιέ μου εαυτέ που συμβιβαζόσουν και έβαζες σε δεύτερη μοίρα εσένα.
Ήρθε η στιγμή που κατάλαβα πόσο πολύτιμος μου είσαι εαυτέ μου, και πως πρέπει να σε φροντίζω. Μπορεί να ακούγεται λίγο εγωιστικό, αλλά δε με νοιάζει. Δε με νοιάζει τίποτα, αποτινάσσω τα πάντα από πάνω μου.
Στην πλάτη μου δεν έχω χώρο για περιττά βάρη, που θα με κάνουν να βουλιάξω και όχι να απολαύσω τη βουτιά στη ζωή. Τραβάω ένα χ στο παρελθόν και ξεκινάω από την αρχή.. Ποτέ δεν είναι αργά!